LOS CHICOS DEL CORO,
El musical

1949an, Clement Mathieu ordezko irakaslea Urmaeleko hondoa barnetegira iritsi da. Han, Rachin zuzendariak erregimen gogorra eta zorrotza ezarri du, eta ez dago musikarako lekurik. Mathieu zorterik izan ez duen konpositore ohia da, eta arauak hausten ditu Bigarren Mundu Gerraren laztasunean hezitako gaztetxoei munduaren edertasuna erakusteko. Ikuspegi horrekin, haurtzaroan eta zinema frantseseko klasiko zahar batean oinarrituta, Christophe Barratierrek XXI. mendearen hasierako filmik ahaztezinetako bat sortu zuen, Bruno Coulaisen musika bikainak mailarik gorenera eramana.

Los chicos del coro, el musical denok maite dugun filmaren egokitzapena baino askoz gehiago da. Aldi berean, musikaren, artearen eta hazkunde pertsonalaren beharrari buruz hitz egitearen aldeko apustua da. Garai bateko filosofoek eta pentsalariek esaten zutenez, musikak piztiak baretzen ditu —kasu honetan, piztiak baino bihurriagoak diren haurrak—, baina, horrez gain, arteak benetako gizaki egiten gaitu. Musika- eta antzerki-lan honek ahaztutako umeez dihardu; baina, baita, besteak beste, inozentziaz, jolasaz eta maitasunaz ere. Ahalegina eta elkartasuna jorratzen ditu, eta lana eta berotasuna… Bizitza bera. Artea.

«Escuela Los Chicos del Coro» abesbatza osatzen duten neska-mutilez gain —horietatik, 15ek hartuko dute parte antzezlanean emanaldi bakoitzean—, musikalak luxuzko aktore-taldea du, Natalia Millán eta Rafa Castejón buru direla.