CCN / ATERBALLETTO

Centro Coreografico Nazionale (CCN)/Aterballetto Italiako lehen Koreografia Zentro Nazionala da, 2022an Kultura Ministerioaren enkarguz sortua 1977tik abian zen Aterballetto konpainia historikoaren oinarrituta. Koreografia Zentro Nazionalaren egoitza Reggio Emilian dago, Italiaren iparraldean; hain zuzen ere, Fonderian, noizbait galdategi bat izan zen XX. mendearen hasierako industriagune batean. Espazioa birkalifikatu egin dute, eta sormen-arrago bihurtu. Bost areto balioaniztun handi ditu, baita jantzi-lantegiak, bilera-gelak eta bulegoak ere. Sortzeko, harrera egiteko eta asmatzeko leku bat da, zeinak barne hartzen baititu dantza garaikidearen alderdi guztiak eta horrek beste arte-forma batzuekin duen lotura.

Hy CCN/Aterballetto hamasei dantzarik osatzen dute denboraldi oso bakoitzean, eta batez ere nazioartean ezagunak diren koreografoen ekoizpen berrietan eta lan enblematikoen aukerako errepertorioen emanaldietan egiten dute lan, ikuspegi kosmopolita, bitxi eta dinamiko bat bilatuz beti. Zentroaren ekoizpenak oso estimatuak dira Italiako eta munduko antzokirik eta jaialdirik garrantzitsuenetan. Oraingoan, programa hirukoitz batekin iritsiko dira Arriaga Antzokira; hiru koreografia aurkeztuko dituzte, dantzari ezagunek sinatuak, hala nola Crystal Pitek, Iratxe Ansak eta Igor Bacovichek, eta Diego Tortellik.

Maitasuna, galera eta onarpena daude Crystal Pite koreografo kanadarraren Solo Echo lehenengo dantza-piezaren bihotzean. Johannes Brahmsen biolontxelorako eta pianorako bi sonatatan eta Mark Stranden Lines for Winter poeman inspiratuta dago. Stranden poeman bezala, Solo Echo piezak neguari, musikari eta mugimenduan dagoen gorputzari eskatzen die babesa, onarpenari eta galerari buruzko funtsezko zerbait adierazteko.

Iratxe Ansaren eta Igor Bacovichen Rhapsody in blue lanak jarraituko du gau-ekitaldia. Piezak Gershwinen rapsodiarekin jolasten du. Dantzariek musikak transmititu nahi duena sentitzen dute. Lana hain da ahaltsua, dibertigarria, animatua, forma-aldaketa etengabeez zipriztindua, non baso sorgindu bat zeharkatzen ari zarela dirudien: pauso gutxi batzuen tartean, minutu batzuetan, izaki magiko batekin egiten duzu topo, zure gainean kolorez aldatzen den ametsezko zeru batekin. Dena posible den espazio musikal bat eskaintzen du rapsodiak, non txoko bakoitzetik elementu berriak sortzen diren, ikuslea etengabe harrituz. Gorputzek estimulu azkar eta beti aldakorren aurrean erreakzionatzen dute.

Azkenik, Glory Hall Diego Tortelliren Aterballettoko 16 dantzarientzako sorkuntza berria da, tarteko espazio batean zehar, argiaren eta iluntasunaren artean esekita dagoen bidaia sentsorial eta errebelde bat. Espazio beltz baina inoiz erabat ilun batean kokatuta, koreografia erritu estatiko baten moduan garatzen da, non sentsualitatea eta espiritualtasun profanoa nahasten diren, plazer, birtuosismo eta aintzaren bertsio pertsonal baten bilaketa etengabeko joko bat sortuz. Dantza, kontakizunari desafio eginez, etengabe birsortzen da, emozio iheskorrak azaleratzen utziz, desagertzera eta birsortzera bideratuak. Glory Hall-en, edozer da posible: musikak harmonia eta transgresioaren crescendo batean eramaten gaitu, mugarik gabeko estasira, rock soinuak melodia sinfonikoekin batuz.